W 1860 roku ogłoszono konkurs na projekt i wykonanie budynku opery. Zgłoszeń było sporo, bo aż 171, wygrywa projekt nr. 38, który został przedstawiony przez nikomu raczej nieznanego architekta Charles'a Garnier.
Prace rozpoczynają się w 1862 roku i idą pełną parą, wszystkim zależy na zakończeniu prac na wystawę światową zorganizowaną w Paryżu w 1867 roku. Niestety cel nie zostaje osiągnięty, gotowa jest tylko fasada budynku, wnętrze opery nadal czeka na wykończenie.
W 1870 roku prace zostają wstrzymane ze względu na wojnę z Prusami oraz upadek Napoleona III. Opera w między czasie służy głównie do przechowywania żywności dla żołnierzy.
Pracę nad wykończeniem budynku zostają wznowione w 1873 roku, opera zostaje zainaugurowana w roku 1875, dwa lata po śmierci Napoleona III. W uroczystym otwarciu opery uczestniczył Charles Garnier, który warto wspomnieć, nie otrzymał zaproszenia na inauguracyjny spektakl, sam musiał zapłacić za swój bilet.
Po wejściu do opery bardzo dużą uwagę zwracają schody, wykonane z 30 rodzajów marmurów. Sufit na głównej sali pokrywa dzieło Chagalle'a
Na widowni może zasiąść 2200 widzów, sala posiada oczywiście balkony, najwyższe miejsca są najtańsze ponieważ bardzo mało stamtąd widać.
W 1896 roku na publiczność spadł wielki żyrandol, zabijając przy tym jedną osobę. Wydarzenie to oraz fakt istnienia w podziemiach zbiornika wody (wykorzystywany obecnie przez straż pożarną) zainspirował Gastona Leroux do napisania "Upiora w Operze".
1989 powstał nowy gmach opery na placu Bastille, który miał zastąpić "starą" operę, co jednak nigdy nie nastąpiło. Obecnie Opera Garnier nazywana jest także Palais Garnier.
 |
| Fot. wycieczkownia |
 |
| Fot. befreetour |
 |
| Fot. TurboSquid |
